دوره 34، شماره 233 - ( خرداد 1403 )
جلد 34 شماره 233 صفحات 124-115 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Fallahi F, Ilkhanipoor H, Nasiri A, Afshar Z, Amirhakimi A, Moravej H et al . Evaluation of Diabetic Neuropathy Using Nerve Conduction Velocity in Children and Adolescents with Type 1 Diabetes. J Mazandaran Univ Med Sci 2024; 34 (233) :115-124
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-20407-fa.html
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-20407-fa.html
فلاحی فرزانه، ایلخانی پور هما، نصیری عارف، افشار ژیلا، امیرحکیمی انیس، مروج حسین و همکاران.. ارزیابی نوروپاتی دیابتی با استفاده از نوار عصب در کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع 1. مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران. 1403; 34 (233) :115-124
فرزانه فلاحی 
، هما ایلخانی پور ، عارف نصیری ، ژیلا افشار ، انیس امیرحکیمی ، حسین مروج ، لیلا سالاریان
، هما ایلخانی پور ، عارف نصیری ، ژیلا افشار ، انیس امیرحکیمی ، حسین مروج ، لیلا سالاریان
چکیده: (1306 مشاهده)
سابقه و هدف: نوروپاتی دیابتی (DN) یکی از شایع‌ترین عوارض دیابت است که می‌تواند منجر به ناتوانی و مرگ و میر شود. تقریبا نیمی از بیماران دیابتی به DN مبتلا خواهند شد. مطالعات اندکی به منظور ارزیابی شیوع DN در کودکان انجام شده است. بیش از 90 درصد کودکان دیابتی به دیابت نوع 1 (T1DM) مبتلا هستند. دقیق ترین راه تشخیص نوروپاتی، نوار عصب (NCV) است. بر این اساس، هدف از این مطالعه بررسی شیوع DN در کودکان مبتلا به T1DM، توسط علائم بالینی، معاینات نورولوژیک و NCV بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه، یک مطالعه مقطعی است که بین سال‌های 1400 تا 1402 انجام شد. بیماران (کم‌تر از 18 سال) مبتلا به T1DM که حداقل 5 سال از تشخیص بیماری آن‌ها گذشته بود و از سایر بیماری‌ها مانند کم کاری تیروئید و بیماری‌های عصبی عضلانی رنج نمی‌بردند، وارد مطالعه شدند. کودکانی که مایل به انجام NCV نبودند، از مطالعه حذف شدند. اطلاعات دموگرافیک بیماران (سن، جنس، وزن، قد، شاخص توده بدنی (BMI) و مدت ابتلا به دیابت) جمع‌آوری شد. علائم عصبی با استفاده از نمره علائم نوروپاتی (NSS) ارزیابی شد. از بیماران در مورد گزگز، سوزش، بی‌حسی، خستگی، گرفتگی و درد در اندام تحتانی سوال شد. سابقه بالینی بیماران شامل HbA1c، فشار خون، رتینوپاتی، لیپودیستروفی، نفروپاتی، سابقه کتواسیدوز دیابتی و دوز روزانه انسولین مورد بررسی قرارگرفت. رفلکس آشیل، با استفاده از چکش رفلکس و عملکرد اعصاب محیطی از طریق مونوفیلامان 10 گرمی ارزیابی شد. بیمارانی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، NCV برای آن‌ها انجام شد. NCV توسط متخصص طب فیزیکی و توانبخشی انجام شد. در NCV، اعصاب حسی و حرکتی پرونئال، تیبیال، و سورال در هر دو اندام تحتانی و اعصاب حسی و حرکتی مدیان و اولنار در هر دو اندام فوقانی مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‌ها: در پژوهش حاضر، 32 بیمار مبتلا به T1DM، معیارهای لازم برای ورود به مطالعه را داشتند. میانگین سن2/55 14/16± سال)، قد (8/96±154/28 سانتی‌متر)، وزن (12/32±±44/88 کیلوگرم) و BMI (3/787±18/55) بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت. میانگین مدت زمان ابتلا به دیابت در بیماران مورد بررسی، 2/428±7/1 سال بود. میانگین میزان HbA1c، 1/941±9/54 درصد بود. میانگین NSS، 2/62±2/94 بود. نتایج NSS نشان داد که 75/18درصد (امتیاز: 3 یا 4)، 25/31 درصد (امتیاز: 5 یا 6)، و 6/25 درصد از بیماران به ترتیب علائم خفیف، متوسط و شدید (امتیاز: 7 تا 9) داشتند. فشار خون بیماران مورد بررسی در محدوده نرمال قرار داشت. لیپودیستروفی (21/87 درصد)، نفروپاتی (12/5 درصد) و رتینوپاتی (3/12 درصد) به ترتیب از شایع‌ترین عوارض دیابت نوع 1 در بیماران بودند. نتایج ارزیابی رفلکس آشیل نشان داد که هیچ اختلالی در هیچ یک از بیماران وجود ندارد. تنها یکی (12/3 درصد) از بیماران مورد بررسی در ارزیابی توسط مونوفیلامان، مبتلا به اختلال اعصاب محیطی تشخیص داده شد. با این حال، نتایج NCV این بیمار نشان داد که بیمار نوروپاتی محیطی ندارد.
استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که شیوع DN در کودکان و نوجوانان مبتلا به T1DM بسیار کم است. نتایج مطالعه حاضر همانند سایر مطالعات مشابه، نشان داد که ارزیابی بالینی صرف و داشتن علائم DN، به اندازه کافی برای تشخیص DN حساس نیست. بنابراین، ارزیابی بیش‌تر از طریق آزمون استاندارد(NCV) در این زمینه موردنیاز است. براساس نتایج مطالعه حاضر، NCV برای بیماران T1DM زیر 18 سال که نتایج مونوفیلامان 10 گرمی آن‌ها نیز منفی بود، پیشنهاد نمی‌شود. تعداد محدودی از بیماران در مطالعه حاضر مورد ارزیابی قرار گرفتند و انجام مطالعات با جمعیت بیش‌تر ضروری است.
مواد و روش‌ها: این مطالعه، یک مطالعه مقطعی است که بین سال‌های 1400 تا 1402 انجام شد. بیماران (کم‌تر از 18 سال) مبتلا به T1DM که حداقل 5 سال از تشخیص بیماری آن‌ها گذشته بود و از سایر بیماری‌ها مانند کم کاری تیروئید و بیماری‌های عصبی عضلانی رنج نمی‌بردند، وارد مطالعه شدند. کودکانی که مایل به انجام NCV نبودند، از مطالعه حذف شدند. اطلاعات دموگرافیک بیماران (سن، جنس، وزن، قد، شاخص توده بدنی (BMI) و مدت ابتلا به دیابت) جمع‌آوری شد. علائم عصبی با استفاده از نمره علائم نوروپاتی (NSS) ارزیابی شد. از بیماران در مورد گزگز، سوزش، بی‌حسی، خستگی، گرفتگی و درد در اندام تحتانی سوال شد. سابقه بالینی بیماران شامل HbA1c، فشار خون، رتینوپاتی، لیپودیستروفی، نفروپاتی، سابقه کتواسیدوز دیابتی و دوز روزانه انسولین مورد بررسی قرارگرفت. رفلکس آشیل، با استفاده از چکش رفلکس و عملکرد اعصاب محیطی از طریق مونوفیلامان 10 گرمی ارزیابی شد. بیمارانی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، NCV برای آن‌ها انجام شد. NCV توسط متخصص طب فیزیکی و توانبخشی انجام شد. در NCV، اعصاب حسی و حرکتی پرونئال، تیبیال، و سورال در هر دو اندام تحتانی و اعصاب حسی و حرکتی مدیان و اولنار در هر دو اندام فوقانی مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‌ها: در پژوهش حاضر، 32 بیمار مبتلا به T1DM، معیارهای لازم برای ورود به مطالعه را داشتند. میانگین سن2/55 14/16± سال)، قد (8/96±154/28 سانتی‌متر)، وزن (12/32±±44/88 کیلوگرم) و BMI (3/787±18/55) بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت. میانگین مدت زمان ابتلا به دیابت در بیماران مورد بررسی، 2/428±7/1 سال بود. میانگین میزان HbA1c، 1/941±9/54 درصد بود. میانگین NSS، 2/62±2/94 بود. نتایج NSS نشان داد که 75/18درصد (امتیاز: 3 یا 4)، 25/31 درصد (امتیاز: 5 یا 6)، و 6/25 درصد از بیماران به ترتیب علائم خفیف، متوسط و شدید (امتیاز: 7 تا 9) داشتند. فشار خون بیماران مورد بررسی در محدوده نرمال قرار داشت. لیپودیستروفی (21/87 درصد)، نفروپاتی (12/5 درصد) و رتینوپاتی (3/12 درصد) به ترتیب از شایع‌ترین عوارض دیابت نوع 1 در بیماران بودند. نتایج ارزیابی رفلکس آشیل نشان داد که هیچ اختلالی در هیچ یک از بیماران وجود ندارد. تنها یکی (12/3 درصد) از بیماران مورد بررسی در ارزیابی توسط مونوفیلامان، مبتلا به اختلال اعصاب محیطی تشخیص داده شد. با این حال، نتایج NCV این بیمار نشان داد که بیمار نوروپاتی محیطی ندارد.
استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که شیوع DN در کودکان و نوجوانان مبتلا به T1DM بسیار کم است. نتایج مطالعه حاضر همانند سایر مطالعات مشابه، نشان داد که ارزیابی بالینی صرف و داشتن علائم DN، به اندازه کافی برای تشخیص DN حساس نیست. بنابراین، ارزیابی بیش‌تر از طریق آزمون استاندارد(NCV) در این زمینه موردنیاز است. براساس نتایج مطالعه حاضر، NCV برای بیماران T1DM زیر 18 سال که نتایج مونوفیلامان 10 گرمی آن‌ها نیز منفی بود، پیشنهاد نمی‌شود. تعداد محدودی از بیماران در مطالعه حاضر مورد ارزیابی قرار گرفتند و انجام مطالعات با جمعیت بیش‌تر ضروری است.
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
غدد و متابولیسم کودکان
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
Articles Copyright © The Author(s). Owned by Mazandaran University of Medical Sciences.
تماس با ما
ساری- میدان معلم- ساختمان شماره2 دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی مازندران- طبقه سوم- معاونت تحقیقات و فناوری- دفترمجله
تلفن: 01134484874
پست الکترونیکی : jmums
mazums.ac.ir
