Fani F, Karimpour Malakshah F, Zargari M, Mirzaei M, Karimpour Malakshah A A, Hosseinimehr S J, et al . The Protective Effect of Piperine Against Nephrotoxicity Induced by Cyclophosphamide in Mice. J Mazandaran Univ Med Sci 2024; 34 (235) :1-12
URL:
http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-20861-fa.html
فانی فاطمه، کریم پور ملک شاه فاطمه، زرگری مهریار، میرزایی منصوره، کریم پور ملک شاه عباس علی، حسینی مهر سید جلال، و همکاران.. بررسی اثرات محافظتی پیپرین در برابر سمیت کلیوی ناشی از داروی سیکلوفسفامید در موش های سوری BALB. مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران. 1403; 34 (235) :1-12
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-20861-fa.html
چکیده: (692 مشاهده)
سابقه و هدف: سیکلوفسفامید(CP) به عنوان یک داروی ضد سرطان آلکیلهکننده و یکی از موفقترین داروها با طیف وسیعی از فعالیت های بالینی می باشد. این دارو دارای اثرات سمی بر اکثر احشاها، بهخصوص بافت کلیه است. پیپرین، بهعنوان یک فلاونوئید دارای خاصیت آنتی اکسیدانی، ضدالتهابی و آنتیآپوپتوزی میباشد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر آنتیاکسیدانی پیپرین(PIP) بر سمیت کلیوی ناشی از سیکلوفسفامید(CP) با ارزیابی بیوشیمیایی بافتی، سرمی و هیستوپاتولوژیکی بود.
مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، 48 سر موش سوری از نژاد BALB/c نر بالغ با سن 8-6 هفته و وزن 30 الی 35 گرم در ۶ گروه کنترل(C)، گروه دریافتکننده سیکلوفسفامید(CP) با دوز mg/kg200، گروه دریافتکننده پیپرین (Pip) با دوز mg/kg5، گروه دریافتکننده پیپرین با دوز mg/kg10، گروه دریافتکننده سیکلوفسفامید و پیپرین(CP+Pip) با دوز mg/kg 5 و گروه دریافتکننده سیکلوفسفامید و پیپرین (CP+Pip) با دوز mg/kg 10 استفاده شد. CP در روز سوم مطالعه تجویز شد. پیپرین برای مدت 7 روز به صورت پیش و بعد از تجویز CP تجویز شد. در هشتمین روز مطالعه، بعد از کشتن حیوانات با کتامین و زایلازین، ارزیابی هیستوبیوشیمیایی (GSH و MDA)، هیستوپاتولوژی و بیوشیمیایی سرمی انجام گرفت. سپس دادهها با نرمافزار GraphPad Prism و تست واریاسیون یک طرفه و تست تعقیبی توکی آنالیز شدند.
یافتهها: در مطالعه حاضر، CP باعث القاء استرس اکسیداتیو با کاهش معنیدار درمیزان GSH (0/001>P) و افزایش سطح MDA (0001/0>P) گردید. از طرفی تجویز PIP با دو دوز 5 و 10 میلیگرم/کیلوگرم در موشهای دریافتکننده CP توانست مقدار MDA را بهطور معنیدار کاهش دهد (بهترتیب: 0/001˂P، ۰0/001P˂) و مقدار GSH را در مقایسه با موشهایی که فقط CP دریافت کرده بودند بهطور معنیداری افزایش دهد (بهترتیب: 0/05˂P، 0/05P˂). در موشهای دریافتکننده CP، افزایش معنیداری(05/0>P) در میزان اوره و کراتینین در مقایسه با موشهای گروه کنترل نشان داده شد. در مقابل، گروههایی که با پیپرین (5 و ۱۰ میلیگرم/کیلوگرم وزن بدن) بهصورت قبل و بعد از تجویز CP تیمار شده بودند، بهطور معنیداری (0/001>P) در مقایسه با موشهای تحت تیمار با CP تنها بهبود بخشیدند و آسیب کلیه به سمت نرمال شدن و ارزیابی هیستوپاتولوژی این یافته را تایید کرد. تاثیر پیپرین بهصورت وابسته به دوز در این مطالعه دیده شد، بهطوریکه در گروه تیمار شده با سیکلوفسفامید، ریزش سلولهای اپیتلیالی و گشاد شدن فضای لومن لولههای خمیده دور و نزدیک، جمع شدن شبکه گلومرولی و اتساع فضای کپسول بومن بین دو لایه ویسرال و پاریتال دیده شد. دریافت پیپرین این تغییرات را بهبود بخشید و دوز ۵ میلیگرم/کیلوگرم نقش موثرتری را نشان داد.
استنتاج: نتایج کلی مطالعه حاضر نشان میدهد که تجویز قبل و بعد پیپرین در موشهای تحت تیمار با CP در کاهش سمیت کلیوی ناشی از CP و تاثیر مثبت در بهبود عملکرد کلیوی در ارتباط با اثر آنتیاکسیدانی آن میباشد و میتوان پیپرین را بهعنوان یک کاندید بالقوه برای بیماران سرطانی که تحت داروی شیمی درمانی میباشند، پیشنهاد داد.
نوع مطالعه:
پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
بافت شناسي