سابقه و هدف: عفونت یکی از مهم‌ترین عوارض پس از جراحی قلب باز می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی عوامل خطر احتمالی ایجاد عفونت در بیماران پس از جراحی قلب باز بوده است.

مواد و روش‌ها: مطالعه توصیفی حاضر به صورت آینده‌نگر روی 986 بیمار بستری جهت انجام جراحی قلب باز در بیمارستان فاطمه زهرا ساری طی سال‌های 1393 تا 1394 انجام شد. عوامل خطر احتمالی ایجاد عفونت قبل و حین و پس از جراحی ثبت و بیماران تا 30 روز بعد از جراحی از نظر عفونت‌های احتمالی پی‌گیری شدند. داده‌ها در نرم افزار 18 SPSS با روش T-TEST و &chi2 آنالیز شدند. سطح معناداری کم‌تر از 05/0 معنادار تلقی گردید.

یافته‌ها: از 986 بیمار 52 نفر (3/5 درصد) دچار عفونت شدند که شایع‌ترین آن‌ها به ترتیب سپسیس (8/28 درصد)، پنومونی (7/17 درصد)، مدیاستینیت (3/15 درصد) و عفونت عمقی محل جراحی (5/11 درصد) بودند. استفاده طولانی از سوند فولی، بالون داخل عروقی حین جراحی، استفاده از شریان مامیلاری داخلی به عنوان گرافت، میزان برونده قلبی سمت چپ قلب، بالا بودن فشار خون در صبح روز جراحی، تعداد روزهای بستری در بخش قبل از جراحی و پس از آن، مدت زمان انتوباسیون پس از جراحی، مدت اقامت بیماران در ICU، مدت زمان انجام جراحی Bypass،BMI  بالاو جراحی مجدد به دنبال عوارض، رابطه آماری معنی‌داری با ایجاد عفونت پس از اعمال جراحی قلب باز داشتند (05/0p<).

استنتاج: عوامل خطر حین عمل و پس از آن نسبت به عوامل خطر قبل از جراحی بیماران ارتباط بیش‌تری با ایجاد عفونت پس از جراحی دارند.