وریکونازول یک تری آزول ضد قارچی است که در درمان افراد مبتلا به بیماری قارچی تهاجمی کاربرد دارد. در صورت مصرف دارو به صورت خوراکی، جذب در مدت دو ساعت صورت می گیرد و غلظت پلاسمایی آن بالای 90 درصد است. با افزایش دوز، وریکونازول یک افزایش چشمگیر در منطقه زیر منحنی زمان- غلظت پلاسما (AUC) نشان می‏دهد. میزان اتصال این آزول به پروتئین‏های پلاسما حدود 60 درصد است. تعیین دوز استاندارد و غلظت مطلوب دارو به علت  فارماکوکنتیک غیرخطی وریکونازول، تداخلات دارویی متعدد، سن و پلی‏مورفیسم در ایزوآنزیم CYP2C19 قابل پیش بینی نمی باشد. بنابراین برای جلوگیری از عوارض جانبی دارو و رسیدن به نتیجه ای مطلوب، مانیتورینگ دارو توصیه می‏شود. ارتباط فارماکوکنتیک و فارماکودینامیک، اطلاعاتی در رابطه با دارو و تاثیر آن در in vitro، دوز، غلظت دارو و اثرات ضد میکروبی و یا سم زایی آن فراهم می کند. در مقاله ی حاضر ارتباط پارامترهای فارماکوکنتیک و فارماکودینامیک وریکونازول بر اثر بخشی درمان، مورد بررسی قرار می‏گیرد.