Mendeley  

Zotero  

Salehifar E, Mobini M, Behboudi M, Kashi Z. The Effect of Bromocriptine on Clinical and Laboratory Findings of Active Rheumatoid Arthritis. J Mazandaran Univ Med Sci 2011; 21 (85) :62-67
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-836-fa.html

سابقه و هدف : آرتریت روماتوئید یک بیماری التهابی مزمن است که منجر به تخریب مفصلی و عوارض سیستمیک می‌شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر بروموکریپتین بر علایم بالینی و آزمایشگاهی آرتریت روماتوئید بود.
مواد و روش ها : این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی متقاطع دو سوکور با کنترل پلاسبو بر روی 10 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید انجام شد. بیماران شامل افرادی بودند که علی‌رغم دریافت پردنیزولون و داروهای تعدیل‌کننده سیر بیماری پاسخ درمانی مناسبی نداشتند. بیماران به صورت تصادفی ابتدا بروموکریپتین و یا پلاسبو دریافت می‌کردند و بعد از یک دوره درمان 3 ماهه، یک دوره 2 هفته‌ای را بدون بروموکریپتین یا پلاسبو و به عنوان دوره پاکسازی سپری می‌کردند و سپس دوره سه ماهه بعدی با درمان دیگر شروع می‌گردید. سطح سرمی پرولاکتین، سرعت سدیمان گلبول قرمز و معیارهای بالینی شدت بیماری شامل تعداد مفاصل متورم و دردناک و خشکی صبحگاهی و نیز میزان مصرف مسکن در شروع و پایان هر مرحله درمانی ثبت می‌گردید.
یافته ها : از 10 بیمار مورد بررسی، 2 بیمار به علت عوارض بروموکریپتین مطالعه را ترک کردند. بروموکرپتین در مقایسه با پلاسبو در کاهش شدت بیماری موثر بود (05/0 (p< و نیاز به استفاده از مسکن را کاهش داد(05/0 p<). سطح پرولاکتین سرمی و سایر پارامترهای بالینی کاهش واضحی نداشت.
استنتاج : در این مطالعه بهبودی نسبی در علایم بالینی و آزمایشگاهی آرتریت روماتوئید با مصرف بروموکریپتین دیده شد. لذا پیشنهاد می‌شود مطالعات گسترده‌تری در این خصوص و سایر مهارکننده‌های پرولاکتین انجام شود.