سابقه و هدف: سرگیجه یکی از شکایت‌های شایع مراجعین به اورژانس می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر دیازپام به عنوان بنزودیازپین و پرومتازین به عنوان یک دارو از دسته فنوتیازین‌ها در درمان حمله حاد سرگیجه محیطی در مراجعه کنندگان  به اورژانس بوده است.

مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور در بیمارستان امام خمینی شهر ساری در سال1395 صورت گرفت. 150 نفر از بیماران با معیارهای ورود به مطالعه، انتخاب شده و به طور تصادفی به دو گروه A و B تقسیم شدند. در گروه A، 5 میلی‌گرم دیازپام وریدی ودر گروه B، 25 میلی گرم پرومتازین وریدی تزریق شد. علائم وشدت سرگیجه قبل وبعد از دریافت دارو تا چهار ساعت ارزیابی شد.

یافته‌ها: در بیماران تحت درمان با پرومتازین در 71 نفر (7/94 درصد) کاهش خیلی خوب  و در4 نفر (3/5 درصد) کاهش خوب در شدت سرگیجه مشاهده شد در حالی که در بیماران تحت درمان با دیازپام در 13نفر (3/17 درصد) کاهش خوب و در 62 نفر (7/82 درصد) کاهش متوسط در شدت سرگیجه مشاهده شد. داروی پرومتازین با 7/94 درصد و با اثر خیلی خوب پاسخ بهتری داشت. میانگین نمره VAS قبل از مداخله، 9.69، 30 دقیقه پس از درمان، 14/7 و 2 ساعت بعد، 06/5 و 4 ساعت بعد، 45/2 بود که نشان دهنده کاهش نمره VAS در طی زمان در هر دو گروه بود. برای مقایسه اثربخشی داروها از آزمون دقیق فیشر استفاده شد واین آزمون با 001/0< P نشان داد که از نظر اثربخشی تفاوت معنی‌داری بین دوگروه وجود دارد.

استنتاج: این مطالعه نشان داد  تجویز پرومتازین داخل وریدی در بهبود سرگیجه موثرتر از دیازپام داخل وریدی است. لذا این یافته برای بیماران با شکایت سرگیجه حاد محیطی می تواند استفاده شود.