سابقه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین یکی از پاتوژن‌های شایع بیمارستانی و اکتسابی از جامعه است. مقاومت آنتی بیوتیکی و پیامدهای درمانی نامناسب دلایل زیادی جهت استفاده از راهبردهای ایمنی مبتنی بر آنتی‌بادی‌ها را فراهم کرده است. هدف از این مطالعه، بررسی ایمنی غیرفعال با آنتی‌بادی ضد ScaF استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین در مدل موشی بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، پروتئین نوترکیب  ScaFبا روش دناتوراسیون تخلیص گردید. این پروتئین به همراه ادجوانت فروند جهت تولید آنتی‌بادی به خرگوش تزریق شد. در ادامه آنتی‌بادی تولید شده علیه پروتئین ScaF با دو رژیم مختلف به‌صورت درمانی قبل و بعد ازعفونت به موش‌های آلوده به استافیلوکوکوس اورئوس تزریق‌گردید و مرگ و میر موش‌ها به مدت 14 روز در مقایسه با گروه کنترل درمانی (ونکومایسین) و گروه کنترل منفی (سرم خرگوش غیر ایمن) ثبت گردید.

یافته‌ها: موش‌های دریافت کننده آنتی‌بادی ضد آنتی‌ژن ScaF در دو گروه با رژیم‌های درمانی قبل و بعد از عفونت به ترتیب موجب زنده ماندن 20 و 10 درصد از 10 سر موش مورد مطالعه گردید که در مقایسه با گروه دریافت کننده سرم خرگوش غیر ایمن (کنترل منفی) اختلاف معنی‌داری را نشان نداد (01/0<p).

استنتاج: ایمنی‌زایی غیر فعال با استفاده از آنتی‌بادی نمی‌تواند به تنهایی نقش به‌سزایی در کنترل عفونت ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس داشته باشد. لذا با توجه به مکانیسم‌های دیگر سیستم ایمنی برای محافظت علیه این باکتری می‌توان از تحریک سایتوکاین‌های وابسته به ایمنی سلولی و موثر برای پیشگیری از بروز عفونت‌های ناشی از باکتری استافیلوکوکوس اورئوس استفاده نمود.