سابقه و هدف: اگر چه برخی مطالعات گذشته ارتباط بین سطح فعالیت عضلات سطحی تنه و کنترل پاسچر را در افراد مبتلا به کمردرد مورد بررسی قرار داده‌اند، ارتباط بین سطح فعالیت عضلات عمقی تنه، به عنوان ثبات دهنده ستون فقرات و کنترل پاسچر پویا نامشخص است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی ارتباط بین فعالیت عضلات شکمی (سطحی و عمقی) و کنترل پاسچر طی تکالیف پاسچرال ایستاده در زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود.

مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع تحلیل روابط بود که 44 داوطلب خانم مبتلا به کمردرد در مطالعه
شرکت نمودند. از افراد خواسته می‌شد که در مدت 30 ثانیه بر روی سطوح ایستا و پویای تعادل بایودکس، تعادل خود را حفظ نموده و به‌طور همزمان داده‌های سیستم تعادل بایودکس و دستگاه اولتراسونوگرافی جهت اندازه‌گیری شاخص‌های تعادل و ضخامت عضلات شکمی ذخیره می گردید. تصاویر به‌شکل آفلاین و با استفاده از نرم افزار Corel DRAW پردازش می‌گردید.

یافته‌ها: شاخص‌های ثباتی پاسچرال در هر سه شرایط آزمون، همبستگی معنی‌داری با درصد تغییر ضخامت عضله عرضی و مایل خارجی شکمی داشت (05/0< p)، اگر چه این همبستگی ضعیف بود.

استنتاج: اختلال در الگوی فعالیت عضلات عمقی و سطحی شکمی بر تغییرات در کنترل پاسچر افراد مبتلا به کمردرد تأثیرگذار می باشد. وجود این ارتباط اهمیت انجام تمرینات ثباتی با تأکید بر بهبود عملکرد عضله عرضی شکمی در جهت بهبود کنترل پاسچر افراد مبتلا به کمردرد را نشان می دهد.