بررسی پلی‌مورفیسم ژن‌ های IGSF2 و TNFα و 
خطر توسعه مهار کننده در بیماران مبتلا به هموفیلی A

سید میکائیلی, افسانه; بوالحسنی, اعظم; نصوحی, نیکو

دوره 28، شماره 162 - ( تیر 1397 ) جلد 28 شماره 162 صفحات 68-59 | برگشت به فهرست نسخه ها

Mendeley

Zotero

RefWorks

Seyed Mikaeili A, Bolhassani A, Nasouhi N. Investigating the IGSF2 and TNFα Genes Polymorphism and the Risk of Inhibitor Development in Patients with Hemophilia A. J Mazandaran Univ Med Sci 2018; 28 (162) :59-68
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-10699-fa.html

سید میکائیلی افسانه، بوالحسنی اعظم، نصوحی نیکو. بررسی پلی‌مورفیسم ژن‌ های IGSF2 و TNFα و خطر توسعه مهار کننده در بیماران مبتلا به هموفیلی A . مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران. 1397; 28 (162) :59-68

URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-10699-fa.html

بررسی پلی‌مورفیسم ژن‌ های IGSF2 و TNFα و خطر توسعه مهار کننده در بیماران مبتلا به هموفیلی A

افسانه سید میکائیلی

، اعظم بوالحسنی

، نیکو نصوحی

چکیده: (4365 مشاهده)

سابقه و هدف: بیماری هموفیلی بیماری‌ وراثتی وابسته به جنس است که مردها مبتلا و زن‌‌ها ناقل آن می‌باشند. هموفیلی A ناشی از نقص در تولید فاکتور VIII می‌ باشد. در بعضی از بیماران هموفیلی A مهارکننده‌‌هایی از نوع آنتی‌بادی‌‌های IgG1 و IgG4، بیان می‌شود که با فاکتور انعقادی مذکور بر همکنش داشته و مانع از عملکرد آن می‌‌شوند. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین پلی‌مورفیسم تک نوکلئوتیدی ژن‌های IGSF2 و TNFα با توسعه مهارکننده‌‌ها در بیماران هموفیلی نوع A انجام پذیرفت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مورد-شاهدی، 100 فرد دارای هموفیلی نوع A (55 نفر دارای مهارکننده و 45 نفر بدون مهارکننده) انتخاب شدند و تشخیص مهارکننده، با تست بتسدا انجام شد. از نمونه خون کامل آن‌‌ها، DNA استخراج گردید و بررسی پلی‌مورفیسم تک نوکلئوتیدی ژن‌ های IGSF2 و TNFα با روش Tetra ARMS-PCR انجام گرفت.
یافته‌ها: داده‌ها در دو گروه مورد مطالعه از لحاظ تعادل هاردی- واینبرگ بررسی گردید. مقایسه ژنوتیپی ژن‌‏های IGSF2 و TNFα نشانگر تفاوت معنی‌دار بین پلی‌مورفیسم تک نوکلئوتیدی ژن IGSF2 و توسعه مهارکننده بوده است (018/0 = p، OR برای ژنوتیپ‌های AA و AG، به ترتیب برابر 39/1 و 37/0). به علاوه، ارتباط معناداری بین دو فاکتور ازدواج فامیلی و عفونت ویروسی با مهارکننده مشاهده شد (05/0 > p). ارتباط بین پاسخ به درمان و آزمون بتسدا نیز تفاوت معنی‌داری نشان داده است (002/0 = p).
استنتاج: با توجه به نتایج به دست آمده می‌ توان گفت که خطر توسعه مهارکننده‌‌ها با جهش در ژن‌ IGSF2 رابطه مستقیمی دارد.

واژه‌های کلیدی: هموفیلی A، مهار کننده، پلی‌مورفیسم، ژن IGSF2، ژن TNFα

متن کامل [PDF 1175 kb] (1359 دریافت)

نوع مطالعه: پژوهشي-کامل | موضوع مقاله: بیوشیمی

ارسال پیام به نویسنده مسئول

بازنشر اطلاعات
	این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

Designed & Developed by : Yektaweb