چکیده

سابقه و هدف: تاخیر در ترمیم زخم افراد دیابتی یک پدیده شایع است که پاتولوژی آن کم‌تر شناخته شده است. انواع سلول‌های پوستی، ماتریکس خارج سلولی و انواع فاکتورهای رشد در ترمیم زخم دخالت دارند. تحقیقات زیادی در خصوص اثرات ژن درمانی و سلول درمانی در بهبود زخم انجام شده است. در این مطالعه تجربی، اثرات انتقال سلول فیبروبلاست ترنسفکته شده با ژن IGF-1 بر روی زخم‌های دیابتیک در رت مورد بررسی قرار گرفت.

مواد و روش‌ها: در مطالعه تجربی حاضر، دیابت در موش‌های صحرایی با استرپتوزوتوسین القا شد. فیبروبلاست‌ها کشت داده شدند و با IGF-1 ترنسفکته شدند. از لیپوفکتامین 2000 به عنوان معرف ترنسفکشن استفاده شد. میزان بیان IGF-1 ترنس‌ژن شده به وسیله الایزا اندازه‌گیری شد. جهت مطالعه در محیط In Vivo حیوانات (با وزن 200-170 گرم) به طور تصادفی به سه گروه (5 رت/گروه) تقسیم شدند و زخم‌هایی با ضخامت کامل پوست در ناحیه پشت گردن ایجاد شد. سوسپانسیونی از سلول‌های فیبروبلاست ترنسفکته و ترنسفکته نشده به لبه زخم تزریق شد و با زخم‌های درمان شده با نرمال سالین مقایسه گردید. برای آزمایشات میکروسکوپی، بیوپسی در روز 8 انجام شد.

یافته‌ها: در محیط آزمایشگاهی، حداکثر بیانIGF-1 در سلول‌های فیبروبلاست ترنسفکته (95/96 پیکوگرم/ میکرولیتر)، 24 ساعت بعد از ترنسفر ژن بود. همچنین در محیط In Vivo، ژن درمانی باعث افزایش فیبروبلاست‌ها و کراتینوسیت‌ها در فرایند ترمیم زخم شد. بافت گرانوله تشکیل شده در زخم‌های ترمیم شده با فیبروبلاست ترنسفکته و فیبروبلاست ترنسفکته نشده در مقایسه با گروه کنترل سازمان یافته تر بود.

استنتاج: این مطالعه نشان داد که با بهینه‌سازی انتقال ژن، بیانIGF-1 افزایش یافت و انتقال سلول فیبروبلاست ترنسفکته شده به محیط زخم، دارای اثرات قابل توجهی در بهبود زخم‌های حاد دیابتی در موش‌های صحرایی بود.